De eerste voorbereidingen

Oke, we hebben dan nog wel geen erkenning, maar ondertussen zijn we toch al voorbereidingen aan het treffen. We hebben een super schattig dekentje gekocht voor onze nieuwe deugniet en een nieuwe krabpaal voor tante Julia. De vorige werd wat te klein en dus waren we gaan zien voor een groter model. Toen we thuiskwamen bleek hij alleen iets groter te zijn dan in de winkel leek. Tante Julia was anders meteen tevreden. Ze heeft meteen haar eigen plaatsje gevonden en was hier bijna niet weg te slaan.

Ook hebben we maar meteen nieuw voederbakjes en nieuwe kattenbakken gekocht die hopelijk makkelijk te onderhouden zijn. Zo heeft straks elke kat zijn eigen kattenbak en eigen voederbakjes.

Het wachten op alles is wel ontzettend spannend. We proberen dan ook zoveel mogelijk bij onze kitten op bezoek te gaan. Natuurlijk niet te veel, want we willen de huidige eigenaars ook niet te veel lastig vallen, maar aan de andere kant bevordert het (hopelijk) de relatie met onze nieuwe poes. Ook is het enorm spannend hoe tante Julia op ons nieuwe huisgenootje gaat reageren. We merken dat ze niet met alle katten overweg kan, maar ook niet met alle katten ruzie maakt. Het is dus echt afwachten wat ze met een kitten gaat doen. Hopelijk bloeit ze wat open en is ze wat minder gestresseerd want ze heeft nogal fel last van een winter depressie. Ongelooflijk om te zien hoe een kat anders kan zijn in de winter als in periodes met beter weer. Je ziet ze nu bijvoorbeeld beter en beter gezind worden. Ze is rustiger, kan meer verdragen en ziet er gewoon gelukkiger uit. En dat allemaal omdat het beter weer is en ze nu meer naar buiten kan. "Buitenspelen" is dan ook een woordje dat ze heel goed kent (evenals "njammie njammie"). Maar het gevaar schuilt niet enkel in het wel of niet mogen van de katten, maar ook in het verdelen van de aandacht naar beide katten. Ik betrap me er nu al op, dat ik zo hard naar ons nieuwe vriendje uit kijk, dat ik soms wat minder besef dat we tante Julia ook nog hebben. Gelukkig herinnert ze mij er regelmatig aan dat zij er ook nog is door, wanneer onze Mil ligt te slapen, bij mij in de zetel op schoot te kruipen. En nee, niet op zo'n voorzichtige manier, maar eerder op een opdringerige manier. Maar ja, dat is ons Julia en zo zal ze altijd blijven :) Ik moet er dan ook stiekem wel mee lachen als ze weer eens aankomt en op mijn schoot de tablet begint weg te duwen en enthousiast kopjes begint te geven. Ik kan veel Julia zeggen, maar eigenlijk is het wel echt een schatje op haar manier. En als je haar eenmaal kent, echt een plezier om in huis te hebben.